Welkom op onze site > Reisverhalen > Europa terugkomst 

Europa terugkomst 

 

begin oktober – medio oktober 2009 

 

Na een rustige nacht rijden we Turkije uit. Aan de Bulgaarse zijde gaat de controle snel, we zijn terug in de Europese Unie. Na het aanschaffen van het vignet rijden we over mooie door de Unie gesponsorde wegen het land door. Het regent pijpenstelen. Even voor Sofia krijgen we een klapband aan de linker voorkant en een paar seconden later staan we in de stromende regen stil op de vluchtstrook. Ik zet de auto iets schuin zodat er meer ruimte is om veilig de band te verwisselen. Het is een gedoe in de stromende regen en voorbij razend verkeer. Marga staat even terug te zwaaien naar het verkeer om ze opmerkzaam te maken. De vrachtwagenchauffeurs houden goed rekening met ons en wijken naar links, maar de personenauto’s doen maar wat en scheren soms rakelings voorbij. Vandaag wordt Leidens Ontzet gevierd. Op dit moment bedenk je even dat je beter met een glas wijn kan staan hossen dan hier met gevaar voor eigen leven en in de stromende regen op een vluchtstrook een wiel te  wisselen.

 

Na een uur zit het reservewiel erop. Omdat ik de band niet op druk is en ik geen zin heb hier nog langer te staan om het op te pompen, rijden we langzaam op de vluchtstrook naar een tankstation. Daar alles weer gecheckt te hebben gaan we verder. Ineens veel geratel en weer stoppen. Het blijkt dat twee bouten van de ophanging van de uitlaat losgetrild en verdwenen zijn. Weer verholpen en verder om de hoofdstad Sofia heen naar het westen. Het is al donker en zetten de camper aan de kant op een parkeerterrein voor vrachtwagens. Het regent nog steeds en nu wordt het ook kouder.

Bulgarije doet erg armoedig aan. Veel verlaten industriële bouwwerken die er bouwvallig bij staan. Boeren rijdend op hun hooikarretje getrokken door een ezel. De mensen kijken nors en stralen weinig levensvreugde uit. Terug in de tijd. Uit economisch perspectief is het verwonderlijk dat dit land lid geworden is van de EU. Uit politiek oogpunt snappen we het best, maar voorlopig zal hier alleen maar geld naar toegaan.

 

   

 

Net een kilometer gereden te hebben horen we een vreemd geluid en gevoel aan het stuur. Er klopt iets niet aan de band die ik gisteren gewisseld heb. Zal wel iets met de balans van de band te maken hebben. Terug naar onze overnachtingsplek en wisselen met een wiel van achteren. Dat ook weer opgelost kunnen we eindelijk de grens over met Servië en dat gaat ook zonder problemen. We zijn de EU weer uit. Een stempel en vignet voor de auto en rijden maar. We willen bij Belgrado overnachten, maar missen vanwege de drukke avondspits de afslag in de stad. Even voorbij de stad maar weer parkeren bij een tankstation. Belgrado doet in de regen een beetje triest aan. Je kunt zien dat van investeren na de oorlog nog niet veel gekomen is. Wel doet alles heel westers aan en zijn de mensen vriendelijk en behulpzaam.

 

Omdat ook in Servië niet veel campings zijn besluiten we net na de grens in Kroatië een camping te bezoeken. Helaas is deze ook opgeheven. Rest ons wederom gebruik te maken van het parkeerterrein naast een kerk in een klein en rustiek stadje genaamd Glina.

 

   

 

De beruchte autoput van het oude Joegoslavië heeft plaatsgemaakt voor een prachtige vierbaansnelweg. Wel tol betalen, maar redelijke tarieven. Via een binnendoorroute rijden we naar Voija, de plaats waar Barbara, Peter en hun zoon Nol van 5 jaar naar toe zijn geëmigreerd. Nol is een vriendje van Fleur. Dat wordt een verrassing want we hebben nog niets tegen Fleur en Tom gezegd. Net voorbij het plaatsje gaan we omhoog de heuvels in en komt na een kwartier een tegenligger aanrijden. Het is Barbara. Even later rijden we hun terrein op. Een prachtig heuvelachtige en beboste omgeving met een aantal opstallen. Ze willen hier een ecologische camping met mogelijkheden voor persoonlijkheidstrainingen en cursussen beginnen. Er is nog veel te doen maar het is een mooie uitdaging. Het weerzien is leuk en we parkeren de camper op een mooi plekje. Aan de overkant van de weg wonen in de zomermaanden Gerard met Anja, ook uit Nederland.

 

De kinderen spelen heerlijk in de natuur. De zon schijnt nog heerlijk en de temperatuur ligt rond de 25 graden. Lekker uitgebreid eten met ze allen en Gerard en Anja trakeren ons – nadat ik heb verklaard wat ik op reis nu het meest heb gemist – op 10 frikadellen speciaal.

 

Voor de laatste keer smeren we alle bewegende delen van de auto. Tom hanteert de vetspuit en ik druk het spuitventiel op de vetnippels. Hij wordt er heel handig in.

 

Na drie dagen van veel plezier, lekker eten, gefilosofeer, zwemmen en ook hout zagen, nemen we afscheid. We zullen elkaar snel weer zien want ze komen over een paar weken even naar Nederland.

 

   

 

Via Zagred rijden we Slovenië, en daarmee weer de Europese Unie, in. Langzaam maar zeker komt aan al die typische zaken van het op reis zijn een einde. Zo ook met de muntsoort. We zitten vanaf nu in de eurozone. Toch ook wel weer makkelijk.

Via de hoofdstad Lubjana naar het Oostenrijkse Villach. Even voorbij de grens zien we een verkeersbord met informatie over de snelwegentol. Auto’s met een gewicht van meer dan 3.5 ton moeten een speciaal tolkastje kopen. Er prijkt ook een afbeelding van een camper op. Als we informeren bij een wegrestaurant kan ik alleen het – veel goedkopere - vignet kopen. Ik vind het prima, we zien wel. Plan is nu vanavond nog het land uit te rijden zodat we de kans dat we opvallen klein is. We rijden lekker door de avond, Fleur en Tom liggen te ronken. Maar als we bij een toltunnel moeten stoppen om te betalen worden we gesnapt. Ik moet alsnog een kastje kopen voor 80 euro en dat voor drie uur rijden door het land. Nu het geen zin meer heeft om door te rijden zetten we de auto op een parkeerplaats bij een raststatte. De volgende morgen krijgen we controle van de toldienst. Het busje rijdt voor de auto en kan dan zo de informatie van het kastje uitlezen, alleen werkt dat niet want het is vanwege condens van de voorruit gevallen. Ze bestuderen de informatie en gaan druk staan bellen. Het traject vanaf de grens tot de toltunnel heb ik immers niet betaald. Ik probeer snel op de kaart naar de binnendoorroute tot de tunnel te zoeken om dat te verklaren, maar ze laten het erbij.

In de winkel van het tankstation kunnen we gebruik maken van internet. Mailtjes beantwoorden, internetbankieren en nog een aantal verslagen op onze website plaatsen. De luxe van Europa.

 

     

 

Het tolkastje kan ik aan de grens bij een tankstation weer inleveren en krijg 40 euro terug. Valt toch weer mee.

 

Even voor Würzburg vinden we een mooie camping in de natuur. Wienerschnitzel mit pommes und Bier. De nachten worden koud, het vriest nu 4 graden en op de dag is het bewolkt. Voor de tweede keer tijdens de reis gaat de dieselkachel aan. De weerverwachting is sneeuw en uit ervaring weten we dat dit in het zuiden van Duitsland behoorlijk uit de hand kan lopen. We besluiten niet langer te blijven en naar het noorden te rijden. In het plaatsje Dillenburg parkeren we bij een hotel en de volgende dag meer in het centrum. Hier is Willem de Zwijger geboren.

We gaan zwemmen in het Hallenbad en wandelen door het stadje. Ook hier zijn de nachttemperaturen onder het vriespunt.

 

Aan alles komt een einde en vandaag ook aan onze reis. Na 16 maanden onderweg geweest te zijn en heel veel meegemaakt te hebben doet het ons veel. Het leven onderweg in totaal andere culturen en naturen is een heel bijzondere en unieke ervaring. Veel indrukken zullen we pas gaan verwerken als we thuis zijn.

 

En wat is eigenlijk thuis? Voor Fleur en Tom is thuis Pipeloi. Ze weten niet beter dat onze camper hun rijdende huis is, waar ze al die tijd veilig en met veel plezier in hebben vertoefd. Met hun eigen slaapkamertje, hun spulletjes en speelgoed, maar ook met een schuur, een keuken en een badkamer. Ons huis in Nederland wordt door hen steevast ‘het oude huis’ genoemd dat ze alleen nog van foto’s en onze verhalen kennen. We ruilen straks 15m² in voor 250m², maar ook onze huidige manier van leven en dat besef wordt sterker hoe dichter we bij Nederland komen.

 

We weten uit ervaring dat het delen van alle belevenissen slechts met een zeer beperkt aantal mensen zal zijn en bovenal met elkaar. Veel mensen kunnen zich geen voorstelling maken van deze manier van leven en van een dergelijke reis. De vele minidialogen zullen dan ook beperkt blijven met: ‘Alles goed gegaan?’. En dat is ook niet erg want wij hebben gekozen voor een dergelijk avontuur en het is ook ons avontuur. De redenen die hiertoe hebben geleid zijn divers. Een hiervan is dat wij Tom en Fleur iets bijzonders mee wilde geven bij de start van hun leven en naar ons gevoel is dat zeker gelukt. Het innige samenzijn als gezin in de afgelopen 16 maanden zien wij als een heel bijzonder cadeau.

 

En de camper. We hebben tijdens de reis er veel over gehad. Ook voor een Afrika-reis bestaat de perfecte auto niet. Je zult altijd concessies moeten doen.

Onze Magirus is niet alleen een zeer betrouwbare en sterke auto gebleken maar dankzij de opbouw ook heel erg prettig en van alle gemakken voorzien. Door de omvang en vering reden we off road soms erg langzaam in tegenstelling tot bijvoorbeeld een Landcruiser. Op de normale wegen in Afrika is dat verschil echter nauwelijks aanwezig omdat personenauto’s ook daar geen snelheid op kunnen maken vanwege al het verkeer dat daarop en langs bevindt. Het brandstofverbruik is uiteraard hoger maar daar staat tegenover dat de dieselprijs in veel Afrikaanse landen ongeveer de helft bedraagt in vergelijking met Europese landen en soms een derde daarvan of zelfs nog minder.

 

Ik ben niet merktrouw maar als je een Magirus Deutz (met de onverwoestbare en unieke luchtgekoelde motor) hebt, dan krijg je wel het gevoel met iets bijzonders te rijden. De Duitse fabrikant van vrachtwagens en brandweerauto’s is in de jaren tachtig Iveco (Duits-Italiaans) geworden. Voor vertrek had ik aan kenners gevraagd wat ik mee moest nemen aan onderdelen. Op de bekende snaren en filters na, was het antwoord: niets. Toen leek mij een dergelijk antwoord ietwat blufferig over te komen maar nu zou ik het zelfde antwoord kunnen geven op dezelfde vraag.

  

    

 

Vandaag rijden we Nederland in. Het is stil in de camper. Ieder zo met zijn eigen gedachten. Bij de grensovergang tussen Oberhausen en Arnhem zien we dat alles is opgeheven, dus ook de douanepost. Jammer want hier hadden we het carnet kunnen aanzuiveren. Dat moet dan maar bij de douane in de Rotterdamse haven gebeuren. Op donderdag 15 oktober 2009 rijden we het plaatsje Loenen op de Veluwe in waar Opa en Oma wonen. Het huis is versierd met ballonnen en ze staan ons al toe te zwaaien. We mogen de auto als vanouds bij de buren in het weiland parkeren. Het weerzien is goed en de kinderen zijn door het dolle heen. Even lijkt het alsof we niet weggeweest zijn.

 

Vanuit Duitsland hebben we al telefonisch een afspraak gemaakt voor de APK-keuring bij de truckgarage in Apeldoorn. De volgende dag wordt onze auto – na vele kilometers op Afrikaanse wegen - in één keer goedgekeurd.