Welkom op onze site > Reisverhalen > Turkije

Turkije

 

Half september plus drie dagen – begin oktober 2009 

 

Aan de Turkse zijde zien we moderne gebouwen, nette uniformen en nieuwe computers. Het carnet wordt hier in ieder geval niet meer geaccepteerd, teveel gedoe kennelijk want het volstaat met een stempel in het paspoort. Maar niet voordat ik een WA-verzekering heb afgesloten. De periode op mijn groene kaart is helaas verlopen en de nieuwe ligt netjes in Nederland op mij te wachten, dus 50 euro voor een maand verzekering. De visazegels kosten 15 euro per persoon, ook voor de kinderen. Hup weer 110 euro en we zijn door ons laatste voorraad cash geld heen.

 

De aanblik net over de grens is een wereld van verschil met Syrië. De omgeving ziet er verzorgd uit en de mensen nog vriendelijker. Voor ons gevoel rijden we Europa in. In de moderne stad Antakya vinden we na veel zoeken gelukkig een ATM, zodat we in ieder geval weer kunnen tanken. Marga weet nog even snel Turks shwarma in te slaan voordat we de stad in het donker uitrijden. Even verderop vinden we een goede plek bij een groot tankstation.

 

Veel grote tankstations zijn voorzien van serviceplaatsen. Kan ik mooi even de twee dieselfilters verwisselen en de luchtfilter uitblazen. De weg voert door mooi bergachtig gebied richting Adana en daarna via Mersin naar de kust. Het zijn beide grote steden met veel hoogbouw en moderne winkelcentra.

 

   

 

We zijn op zoek naar ‘onze’ stek aan de zee. Vlak na Mersin moet een BP mocamp te vinden zijn waar we al twee keer eerder hebben overnacht. Het is een prettig plekje waar we goede herinneringen aan hebben. We vinden het niet meer en omdat het al laat aan het worden is stoppen we bij een publiek picknickplaats in Erdemli. De beheerder is gastvrij en met het google vertaalprogramma op zijn computer begrijpen we elkaar. Af en toe komt de politie langsgereden voor de veiligheid.

 

Als we net 10 kilometer hebben gereden roept Marga ineens ‘hier is het’. De camping hebben we toch gevonden, maar het is helaas net een paar maanden geleden opgeheven.

De uitlaat breekt ineens af met een hoop herrie als gevolg. De herrie wordt steeds meer zodat we stoppen bij een camping net na Silifke Een aardig plekje om een paar dagen te verpozen. We kunnen lekker poedelen en zien een zeeschildpad voorbij zwemmen.

 

    

 

We laten de spullen op de camping staan en rijden terug naar Silifke voor de reparatie aan de uitlaat. Dat wordt prima gedaan en laten direct ook een paar kleine andere zaken maken.

 

Wij zijn na Turkije feitelijk niet meer WA-verzekerd zijn voor de auto. De geldigheid van de APK-keuring is een lange periode al komen te vervallen omdat we immers niet in staat zijn geweest de auto tijdig te laten keuren. In Nairobi kreeg ik van Ed te horen dat de RDW een brief had gestuurd hierover. Uit registercontrole was namelijk gebleken dat mijn auto niet tijdig was gekeurd en dat ik een bekeuring tegemoet kon zien. Daarbij gaven ze aan dat ik of de auto had moeten laten schorsen of op tijd had moeten laten keuren. Schorsen hebben we voor vertrek overwogen maar bijkomstigheid is dat je dan direct ingaande niet meer van de openbare weg gebruik mag maken, ook niet meer in het buitenland.

 

Daarop heb ik de RWD een brief verstuurd met uitleg over de situatie. Tijdige APK-keuring in Nederland is niet mogelijk als je in Afrika aan het rondrijden bent en schorsing is niet mogelijk omdat je dan niet meer met de auto op de openbare weg mag vertonen. De RDW heeft wel begrip voor de situatie maar laat het aan het openbaar ministerie over.

Een beroepschrift tegen de beschikking/boete van 340 euro heeft geleid tot een afwijzing op grond het feit dat de auto in buitenland bevond en niet tijdig is gekeurd (?!). Vervolgens heb ik hiertegen beroep ingesteld bij de rechter en nu is het (lange) wachten op een uitnodiging voor de behandeling van de zaak.

 

   

 

We blijven nog een dagje en vertrekken verder langs de prachtige maar trage kustroute. In Anamur bezoeken we de camping pal naast het kasteel aan het strand. De campingeigenaars moeten het niet van hun gastvrijheid hebben. In het plaatsje Side treffen we geen camping zodat we tussen twee mega vakantieressorts aan het strand gaan staan. Grappig gezicht. Eind van de middag wordt de menigte al dan niet in een treintje naar het hotel gebracht om de volgende dag weer met opgeblazen plastic krokodillen naar het strand gebracht te worden. In de avond veel muziek en animatie. Via de leuke baai Cirali bezoeken we de woon- en werkplaats van Sinterklaas, Myra en komen we later aan in Kas. We krijgen het mooiste plekje van de voor de rest overvolle camping toegewezen.

 

We vermaken ons prima. Veel zwemmen, wandelen, spelen, lezen en gesprekjes met ook landgenoten. Echt vakantietijd zoals wij dat ons hadden voorgesteld.

Na een week pakken we de boel weer in een rijden naar Kusadasi. Hier doen we de was en proberen een kroket en een frikandel te scoren. In het eerste restaurant, gerund door een Nederlandse Turk, worden we getrakteerd op iets vies en dat voor veel teveel geld. De volgende dag treffen we het beter bij een Belgisch stel, maar dan zijn we voorlopig weer genezen en halen verse calamari, octopus en zwaardvis op de afslag.

 

    

 

Op de camping ontmoeten we Dirk en Carla uit Alkmaar. Gepensioneerd en voor het eerst lang en ver van huis met de camper. Gezellige tijd.

Bij de stad Canakkale steken we met de veerboot de zee-engte over naar het schiereiland Gallipoli en komen we in het geografische Europese gedeelte van Turkije terecht. Eind van de middag rijden wij Edirne in. De camping vinden we niet. Niemand heeft er van gehoord, vreemd. Na veel heen en weer rijden parkeren we de auto maar langs de snelweg vlakbij de grens met Bulgarije.

 

Ondanks dat ruim 90% van de Turken moslim is, is er sprake van een redelijk functionerende democratie. De Vader des Vaderland, Atatürk, heeft na het ineenstorten van het Ottomaanse Rijk, de - in de wereldgeschiedenis uniek – basis gelegd voor het democratiseringsproces in het land door het staatsbestel te seculariseren. De basis van de huidige democratie is in Turkije is dus geen eeuwenlang proces geweest of naar aanleiding van een uitslag van een referendum, maar een keuze van een leider.

Hier gebeurt precies het tegenovergestelde en dat is heel bijzonder. Waar in de andere (Arabische) moslimlanden de bestuursvorm (auto/theocratie) in stand wordt gehouden door het leger en de veiligheidsdiensten wordt in Turkije de democratie en met name de seculariteit van het staatsapparaat door deze organisaties gecontroleerd en verdedigd.

De vraag is echter of dit ‘onnatuurlijke’ proces ook in de toekomst stand zal blijven houden.

 

                                                       

 

De volgende dag arriveren we bij de grens. Turkije uit geeft geen problemen, de formaliteiten zijn zo gebeurd. Wel wil een douaneman even in de camper kijken en doet een poging om erin te klimmen. Hij ziet gezien zijn buiten proportionele omvang daar toch maar van af. Turkije zullen we ongetwijfeld weer gaan bezoeken. Op doorreis of als fantastisch vakantieland.